Bana günün birinde ev hanımlarını kıskanacaksın deseler güler geçerdim ama ne yazık ki şu an öyle değil .Evet kabul ediyorum onlarında kendilerine göre sorunları var mutlaka ama bende kendimce haklıyım işte. Anne olduktan sonra iş hayatına bakışım değişti. Biz şanslıyız aslında çünkü oğluma babaannesi bakıyor ama öte yandan bütün gün oğlumdan uzağım. Hayat bizi seçimler yapmaya zorluyor ve bize bazı bedeller ödetiyor. Oğlumu işe giderken babaanneye bırakırken sorun yaşıyoruz ben işe giderken oğlumu hep uykusundan uyandırmak zorunda kalıyorum, terlediği için üzerini değiştiriyorum, emziriyorum ve bütün bunlar olup biterken huysuzlanıyor çünkü uykusunu almamış oluyor. Uyumadığı zamanlarda ise giyinmeme bile izin vermiyor beni kucağına al benimle ilgilen diye ağlıyor yavrum. Oysa onun istediği benimle olmak. Birkaç sefer onunla yüksek sesle konuştum iş için hazırlanmam gerektiği için tabi sonrası vicdan azabı. Bütün gün aklımda o ağlamaklı hali oluyor:(. Akşam onu almaya gittiğimizde de bazen uyuyor oluyor onu uyandırmamak için bazen kayınvaldemde kalıyoruz üşümesin, uykusundan olmasın diye.Şu an çalışmıyor olsam rahat rahat hiç saate bakmadan oğlumla ilgilenebilirim. Çoğu kez oğlum arkamdan ağlıyor ben işe giderken ve akşam ben işten dönerkende pencerede beni beklemeye başlıyor meme meme anne diyerek. Vicdan azabı çekiyorum bu anları oğluma yaşattığım için. Ama herşey onun için, onun geleceği için bu kadar çaba. Öte yandan bazen hiçbirşeye yetişemedeğimi düşünüyorum herşey mükemmel değil yani.Hem evde hem işte çalışmaktan şikayet etmiyorum tek şikayetim oğlumu bırakıp işe gitmek. Keşke kreş yaşına kadar 7/ 24 yanında olabilseydim canım oğlum...
